Prolog

  - Juliette, nogi mnie bolą. 
  - Zaraz będziemy w Wenecji, nie martw się.
Popatrzył na mnie.
  - Co, jeśli nas nie przyjmą? 
  - Muszą. 
Usłyszałam jęk. 
  - Młody, proszę cię... Nie dołuj mnie bardziej. 
  - Nie jesteś zdołowana.
Spuścił głowę i wydał z siebie kolejny jęk. Zobaczyłam tablicę.
  - Ej, jesteśmy już w Wenecji. 
Tek spojrzał przed siebie. Zauważyłam na jego twarzy lekki uśmiech.
  - Mówiłam, że to niedaleko. Muszę teraz znaleźć adres, poczekaj.
Wyjęłam telefon. Wskazałam palcem na drogę prowadzącą w dół. Na końcu drogi znajdowała się nieduża winnica. Na lewo od niej widniała duża chata, a jeszcze dalej dostrzegałam stajnię...

   Starsza kobieta powoli otworzyła frontowe drzwi. Przed sobą ujrzała dwie osoby. Wyczerpanego chłopca, wyglądającego na około 12 lat i nastoletnią dziewczynę, która ukrywała swoją twarz pod kapturem. Dziewczyna odezwała się.
  - Jestem Juliette, pamiętasz mnie. Potrzebujemy twojej pomocy.
   Staruszka wpuściła ich bez pytań. Juliette zdjęła kaptur, odkrywając swoje dwukolorowe włosy. Po prawej stronie były różowe, a po lewej kasztanowe. Na jej plecach spoczywały dwie katany.
   Kobieta spoglądała co chwila na nią lub jej brata. Juliette usiadła na dość starej, białej kanapie.
  - Ej. - Zwróciła się do swojej ciotki. - Musimy zostać tu na trochę. To długa historia...